Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΕΝΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΤΟΥ

(ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑ ΑΠΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟΥΣ ΚΑΘΩΣ ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΙ ΚΑΙ ΤΙΜΟΥΝ ΤΟ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥΣ)

Τα γεγονότα που αναφέρονται είναι αληθινά και απολύτως ακριβή, ωστόσο το όνομα της εφημερίδας και των προσώπων που εμπλέκονται αλλάχθηκαν διότι αποτελούν ντροπή και δεν τιμούν τον χώρο της δημοσιογραφίας, στον οποίο ανήκει και ο συντάκτης του παρακάτω κειμένου.

 

ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΑΠΑΞΙΩΣΗ»

 

Από τον Αντώνιο Δίκαιο, Δημοσιογράφο

 

Ο κύριος Ψευτοθεόδωρος (διοικητικός υπάλληλος της εφημερίδας) το καλοκαίρι του 2002 μου πρότεινε να εργασθώ στην ΑΠΑΞΙΩΣΗ ως οδηγός αυτοκινήτου της εφημερίδας για 2 – 3 μήνες ώστε να με γνωρίσουν καλύτερα ως άνθρωπο και χαρακτήρα και μετά επειδή είμαι δημοσιογράφος, όπως είδε από το βιογραφικό σημείωμά μου, τις σπουδές δημοσιογραφίας με άριστα και την πολυετή εμπειρία μου, θα με αξιοποιούσαν σε ανάλογη με τα προσόντα μου δημοσιογραφική θέση όπως μου είπε.

Πράγματι για δύο 2-3 ημέρες εργάσθηκα δημοσιογραφικά ως διορθωτής κειμένων της εφημερίδας και στην συνέχεια ο κύριος Ψευτοθεόδωρος μου είπε ότι δυστυχώς επιλέχθηκε μια μικρή κοπέλα με ισχυρά μέσα για να πάρει την θέση μου και εμένα θα μου έδιναν μια άλλη θέση.  Στην αρχή μου είπαν ότι θα δούλευα στον τέταρτο όροφο χωρίς να μου διευκρινίσουν το αντικείμενο, αλλά στην συνεχεία με έβαλαν να υπογράψω σύμβαση διοικητικού-βοηθητικού υπαλλήλου με μισθό πείνας. 

Ο κύριος Μαθουσάλας, ο οποίος ήταν τότε διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας, μου τόνισε ότι δεν σε υποτιμάμε και δεν σε απαξιώνει το αντικείμενο που σου δώσαμε γιατί θέλουμε να σε γνωρίσουμε καλύτερα και θα σε αξιοποιήσουμε.

Στην συνέχεια ο κύριος Σκοτεινός διευθυντής της ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ μου είπε ότι θα με αξιοποιούσε μελλοντικά και μετά από συνεχείς κρούσεις και συζητήσεις κατά το τέλος του 2003 με διαβεβαίωσε ότι θα με αξιοποιήσει με το νέο έτος 2004. 

Ωστόσο δύο μήνες μετά το νέο έτος όταν τον ρώτησα πότε θα με αξιοποιήσει ως δημοσιογράφο απάντησε ότι τώρα έρχονται εκλογές και να περιμένω για μετά τις εκλογές.  Ως εργαζόμενος (το παιδί για όλες τις δουλειές, εκτός από δημοσιογραφικές) πολλές φορές ένιωθα ένα ράκος, όχι μόνο γιατί με πόναγε ή μέση και τα πόδια μου και ο ανελκυστήρας, στο παλαιό κτίριο της ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ, αρκετά συχνά δεν λειτουργούσε ή υπολειτουργούσε, αλλά και διότι ενώ είχα σπουδάσει με άριστα στη δημοσιογραφία, έχω εμπειρία και γνώσεις, πολύ περισσότερες από κάποια νέα παιδάκια που το μόνο τους προσόν ήταν τα μέσα και οι γνωριμίες, ήμουν παραγκωνισμένος και παραφορτωμένος με την αλληλογραφία, εκατοντάδες επιστολές, φαξ και email που έπρεπε να μοιραστούν καθημερινά σε πολλές δεκάδες υπαλλήλους – δημοσιογράφους στους επτά ορόφους του κτιρίου της ΑΠΑΞΙΩΣΗΣ.  

Επιπλέον κυριαρχούσε η αντίληψη ότι ως νέος υπάλληλος έπρεπε να εργάζομαι ως τρεις υπάλληλοι μαζί και η περισσότερη εργασία να πέφτει επάνω μου αν και δούλευα μαζί με δύο συναδέλφους.  

Μια νοσηρή νοοτροπία δεκάδων δημοσιογράφων, που ήθελαν ακόμη και να τους μεταφέρω ένα χαρτί από το ένα γραφείο στο άλλο σε μια απόσταση 10 μέτρων για να μην σηκωθούν από την καρέκλα τους ούτε για να ξεμουδιάσουν λιγάκι, επιβάρυνε ακόμη περισσότερο την εργασία μας και δυσχέραινε και καθυστερούσε το κύριο έργο των μας, δηλαδή το μοίρασμα στα γραφεία των εκατοντάδων επιστολών, email και φαξ με ειδησεογραφικό περιεχόμενο που έφταναν στην εφημερίδα καθημερινώς.

Μετά τις εκλογές του Μαρτίου 2004 σε ερώτηση μου προς τον διευθυντή της εφημερίδας, κύριο Σκοτεινό, για το πότε θα με αξιοποιήσει μου αποκρίθηκε να μην είμαι βιαστικός.  Τον ρώτησα λοιπόν μήπως τελικά θεωρεί ότι δεν είμαι άξιος να εργασθώ ως δημοσιογράφος (γνώριζε τις δημοσιογραφικές σπουδές, την δημοσιογραφική εμπειρία και το βιογραφικό μου) και μου δήλωσε με έμφαση ότι είμαι άξιος και με το παραπάνω μάλιστα …και να μην βιάζομαι!!!

Αφού είχα ήδη εργασθεί πάνω από 2 έτη στην εφημερίδα ως υπάλληλος (στην ουσία το παιδί για όλες τις δουλειές, εκτός από δημοσιογραφικές), στα τέλη Σεπτεμβρίου 2004 επανέφερα το ζήτημα και του ζήτησα, αν δεν θέλει να κρατήσει την δέσμευσή του ότι θα με αξιοποιήσει ως δημοσιογράφο στην ΑΠΑΞΙΩΣΗ, να μου δώσει την αποζημίωσή μου για να φύγω. 

Τότε σαν να έπαθε κρίση αμνησίας μου τόνισε στην αρχή ότι ποτέ δεν δεσμεύθηκε, και δεν πρόκειται να με απολύσει, ούτε να μου δώσει την αποζημίωσή μου.  Μετά από συζήτηση λίγων λεπτών κάλεσε τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας και μου πρότεινε να εργασθώ 7 ώρες ως υπάλληλος (το παιδί για όλες τις δουλειές, εκτός από δημοσιογραφικές) συν 5 ώρες ως συντάκτης ύλης την ημέρα, συνολικά 12 ώρες την ημέρα, πράγμα το οποίο δεν μου επέτρεπε να δεχθώ η αξιοπρέπειά μου, η δημοσιογραφική μου εμπειρία και η απλή λογική. 

Επιπλέον η δημοσιογραφική δεοντολογία απαγορεύει για ευνόητους λόγους στον δημοσιογράφο να ασκεί οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα ταυτόχρονα με το δημοσιογραφικό του λειτούργημα

Μετά από αυτή την τραγελαφική κατάσταση βρίσκομαι σε αδιέξοδο και υποβάλλω την παραίτησή μου και την αηδία μου μαζί!  Η αηδία μου προέρχεται από διάφορους λόγους που αναφέρω στις επόμενες παραγράφους και από το γεγονός ότι δυστυχώς η δέσμευση και ο λόγος ακόμη και ενός δημοσιογράφου, διευθυντή μιας ιστορικής εφημερίδας, μπορεί να μην έχει κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα και να αξίζει λιγότερο από τις σόλες των παπουτσιών μας.

Πολλά, λοιπόν, παιδάκια χωρίς ιδιαίτερη δημοσιογραφική εμπειρία και γνώσεις προωθούνται με διάφορα πολιτικά μέσα ή επειδή ο πατέρας τους ήταν δημοσιογράφος και καταλαμβάνουν δημοσιογραφικές θέσεις με μοναδικό προσόν τα μέσα ή τις δημόσιες σχέσεις και τις πλάτες του μπαμπά τους δημοσιογράφου. 

Δεν μου δόθηκε, ως δημοσιογράφος, η δυνατότητα να αποδείξω έμπρακτα τι μπορώ να προσφέρω στην εφημερίδα και επιπλέον παραπλανήθηκα και έχασα 2 χρόνια από την ζωή μου και την επαγγελματική δημοσιογραφική μου εξέλιξη από μια δέσμευση που αποδείχθηκε φρούδα και με έκανε να αναρωτιέμαι γιατί ορισμένοι υποτιθέμενοι άνδρες αφού δεν κρατάνε το λόγο τους να μην φορούν φουστάνια ώστε να τους αναγνωρίζουμε αμέσως και να μην πέφτουμε θύματά τους. 

Πώς αναπληρώνονται τα 2 χρόνια που έχασα καθώς είναι ακόμη δυσκολότερο πλέον να βρω εργασία στην ηλικία που βρίσκομαι, έστω και με 10 χρόνια εμπειρία ως δημοσιογράφος, που αναγνωρίζεται συνήθως όταν έχεις τα κατάλληλα μέσα!

Βεβαίως θα πρέπει να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω και τον θρασύδειλο συνάδελφο που απείλησε να με χτυπήσει, μου πρότεινε να πάω να αυτοκτονήσω και κάθε Παρασκευή με ευχαριστούσε που έφευγε 2 – 3 ώρες νωρίτερα από την εργασία του για να εργάζομαι μόνος! 

Οι θρασύδειλες απειλές και οι υβριστικές επιθέσεις πάντα μου προκαλούσαν άφθονο γέλιο (αχ αθάνατη Ελλάδα που καλλιέργησες ακόμη και τον μύθο του Καραγκιόζη!).  Συνήθως αυτοί που χάζευαν όλη μέρα με ένα τηλέφωνο στο χέρι έκαναν τις πιο χυδαίες και θρασύδειλες επιθέσεις. 

Το θράσος ορισμένων πήγαζε από τις μεγάλες ποσότητες κρασιού, τσίπουρου ή άλλων ποτών που κατανάλωναν κατά την ώρα της εργασίας τους.  Ωστόσο, υπήρχαν 4-5 άτομα με ήθος, αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμό, φωτεινές προσωπικότητες με τους οποίους χαιρόσουν να συνεργάζεσαι. 

Δυστυχώς η συμπεριφορά ορισμένων, ελάχιστων, θρασύδειλων άρρωστων ψυχών, άξιζε ακόμα και εισαγγελική δίωξη εάν είχε γνωστοποιηθεί η βίαιη και αντικοινωνική πτυχή του χαρακτήρα τους!  Φρόντιζαν ωστόσο να απειλούν, να βρίζουν και να επιτίθενται με πονηρό και βρόμικο τρόπο χωρίς να τους πάρει μυρωδιά το υπόλοιπο προσωπικό της εφημερίδας, αν και κάποιοι ίσως τους φοβόντουσαν πολύ για να τους αποκαλύψουν. 

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ Η ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΙΑ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Ο ΒΙΑΙΟΣ ΠΑΛΙΚΑΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΚΙΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΛΥΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΖΩΗΣ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ ΑΝΑΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ.

 

ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΠΑΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ;  ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ;  ΔΕΝ ΑΠΑΞΙΩΝΕΤΑΙ Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ;

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΥΛΑΓΕ 100.000 ΦΥΛΛΑ ΗΜΕΡΗΣΙΩΣ ΕΙΝΑΙ  ΣΗΜΕΡΑ ΛΥΠΗΡΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ ΤΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ ΤΗΣ!

Δυστυχώς είναι χόμπι μερικών ελάχιστων, υποτίθεται μεγαλοδημοσιογράφων, να εξευτελίζουν και να απαξιώνουν το δημοσιογραφικό λειτούργημα υπηρετώντας συγκεκριμένα κάθε φόρα πολιτικοοικονομικά συμφέροντα του εκάστοτε εργοδότη τους, ο οποίος διαπλέκεται με τα κομματικά συμφέροντα που τον εξυπηρετούν καλύτερα στα άνομα σχέδιά του.

 

 

Χωρίς καμιά πλέον εκτίμηση,

Αντώνιος Δίκαιος ή (ΕΥΓΕΝΙΚΟ ΚΟΡΟΪΔΟ, στα μάτια των λίγων πονηρών και θρασύδειλων που δεν τηρούν τις δεσμεύσεις τους και τον λόγο της τιμής τους)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ

 

(Ο δημοσιογράφος που είναι αγαπητός σε όλους ή δεν κάνει σωστά την εργασία του ή δεν ασκεί καθόλου το λειτούργημά του και έχει μεταβληθεί σε ειδικό για τις καλές δημόσιες σχέσεις)

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ